Σε μια «εσωτερική», αλλά και αισιόδοξη για την ζωή, συνέντευξη, που αντικατοπτρίζει και τον όμορφο και σαφώς μελωδικό «κόσμο» της, η αγαπημένη ερμηνεύτρια μίλησε στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον ρομαντισμό της που προσπαθεί στις μέρες μερες να κρατάει ζωντανό.
Απόσπασμα από τη συνέντευξη:
Όσα χρόνια σε γνωρίζουμε, έχουμε για σένα την εικόνα ενός πολύ προσγειωμένου ανθρώπου, που διατηρεί την σεμνότητά του και το μέτρο. Αυτό είναι έμφυτο; Πάντα το είχες;
Ναι, νομίζω πως παίζει ρόλο στο πώς γεννιέται κάποιος. Εγώ, έτσι ήμουν από παιδί κι έτσι γαλουχήθηκα από την οικογένεια και τους δασκάλους μου. Το δουλεύεις και στην πορεία, όμως. Σε πολύ μικρή ηλικία, επίσης, θυμάμαι, πως δεν έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου, αλλά με μεγαλύτερους, γιατί ήθελα να παίρνω από την εμπειρία κι από την σοφία τους.
Το έχεις ακόμα αυτό;
Ναι, ακόμα και σήμερα επιδιώκω να κάνω παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους. Πιστεύω πως έτσι φωτίζεται το πνεύμα σου, κι έτσι ανοίγει κι η σκέψη σου. Με ενδιαφέρει πολύ, άλλωστε, το ψυχικό και το πνευματικό κομμάτι και η εξέλιξή τους.
Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, έχασες ποτέ τον ρομαντισμό και την παιδικότητά σου ή τα περιφρουρείς ακόμα;
Πιστεύω ότι τα περιφρουρώ σθεναρά ως ύαινα που προστατεύει τα μικρά της. Ο ρομαντισμός και η παιδικότητά μου, είναι κομμάτια του χαρακτήρα μου που τα προσέχω ως κόρη οφθαλμού. Δεν πετάω στα σύννεφα, ξέρω που ζω, η κοινωνία μας έχει αλλάξει, αφού είναι πιο βίαια και άγρια τα πράγματα, δυστυχώς. Ρεαλιστικά, αν το δεις, είναι σκοτεινές πια οι εποχές, συγκριτικά με το παρελθόν. Πέφτω από το ροζ συννεφάκι μου, συντονίζομαι με την ωμή πραγματικότητα, όμως κρατάω άμυνες. Προσπαθώ, όμως, να διατηρώ ζωντανό τον ρομαντισμό μου.
