Συγκλονιστικός ο πατέρας της δολοφονημένης Ελένης Τοπαλούδη: «Πλέον το σπίτι μας είναι ο τάφος μας… Ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος γονιός, έχει το σθένος να συγχωρέσει»
Το Down Town συνομίλησε με τον πατέρα της Ελένης Τοπαλούδη, τον δάσκαλο Γιάννη Τοπαλούδη, δύο μέρες αφότου καθαρογράφηκε η απόφαση του Στ’ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου (την Δευτέρα 30/9), η οποία απέρριψε όλες τις αιτήσεις αναιρέσεως που είχαν υποβάλει οι καταδικασθέντες για την υπόθεση της -21χρονης τότε- Ελένης Τοπαλούδη, και στέλνοντας οριστικά πια στη φυλακή τους δύο νεαρούς δολοφόνους της φοιτήτριας, η οποία έγινε -από την μέρα της δολοφονίας της-, τον Νοέμβριο του 2018, το σύμβολο κατά όλων των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η απόφαση του Αρείου Πάγου, ουσιαστικά επιβεβαίωσε πλήρως τα ευρήματα του δευτεροβάθμιου ποινικού δικαστηρίου, το οποίο είχε κρίνει πλήρως αιτιολογημένη την καταδίκη του 26χρονου (σήμερα) Ροδίτη και του 24χρονου αλβανικής καταγωγής συγκατηγορούμενού του, οι οποίοι καταδικάστηκαν τελεσίδικα σε ισόβια κάθειρξη και 15 χρόνια αντίστοιχα από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, για τον ομαδικό βιασμό και την ανθρωποκτονία της Ελένης Τοπαλούδη, τον Νοέμβριο του 2018, στη Ρόδο, εκεί όπου η ίδια σπούδαζε.
Θυμίζουμε πως, σύμφωνα με την λεπτομερή ιατροδικαστική μελέτη, σε ένα θέμα που συντάραξε το ελλαδικό και κυπριακό κοινό για πολλές μέρες λόγω της βιαιότητάς του -αλλά και για τις ηλικίες των κατηγορουμένων-, η Ελένη Τοπαλούδη βιάστηκε ομαδικώς -αφότου είχε αρνηθεί, προηγουμένως, να έρθει σε σεξουαλική επαφή με τους δύο μετέπειτα καταδικασθέντες- και στη συνέχεια δέχθηκε επίθεση από εκείνους, με σιδερένιο αντικείμενο, χάνοντας τις αισθήσεις της, «κάτι που οδήγησε τους δύο άντρες να μεταφέρουν το σώμα της σε παραλία, σε κοντινή περιοχή, και να την πετάξουν στη θάλασσα».
Με στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τον ιατροδικαστή είχε γίνει γνωστό ότι η Ελένη Τοπαλούδη ήταν ακόμα ζωντανή τότε, αλλά μετά από πτώση σε βράχια που προκάλεσαν οι δύο άντρες, έχασε εντελώς τις αισθήσεις της και πνίγηκε στη θάλασσα. Οι δράστες συνελήφθησαν από τις αρχές ύστερα από εξέταση οπτικοακουστικού υλικού και DNA, τα οποία οδήγησαν στον εντοπισμό τους, στις 5 Δεκεμβρίου 2018. Να σημειώσουμε ότι το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, είχε απορρίψει ήδη όλους τους ισχυρισμούς της υπεράσπισης των δολοφόνων της Ελένης, περί «μειωμένου καταλογισμού».
Και τυπικά πια, η υπόθεση δολοφονίας της κόρης σας έχει τελεσιδικήσει από τον Άρειο Πάγο, με τους δύο δολοφόνους να εκτίουν ήδη ποινές ισόβιας κάθειρξης και 15 χρόνων φυλάκισης. Αισθάνεστε δικαιωμένος;
Ουσιαστική δικαίωση δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι μία ακόμη στιγμιαία ηθική ανακούφιση θα έλεγα, τίποτα περισσότερο. Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν πίσω τα παιδιά μας – η Ελένη μας, αλλά και τόσα ακόμη παιδιά που δολοφονήθηκαν αποτρόπαια. Αλλά… Η Ελένη, σε 10 μήνες θα έπαιρνε το πτυχίο της, θα γυρνούσε πίσω στο σπίτι μας, θα έβρισκε το δρόμο της και θα άνοιγε τα φτερά της για να κάνει κάποιο μεταπτυχιακό στη συνέχεια. Θα πραγματοποιούσε τα όνειρά της! Δυστυχώς…
Πέρασαν ήδη έξι χρόνια από την δολοφονία της Ελένης. Ο χρόνος δεν επουλώνει κάπως τον πόνο σας;
Όχι, όχι, όχι. Γίνεται ολοένα και πιο έντονος, θα σας έλεγα. Δεν μπορεί να γίνει έκπτωση στον πόνο, ούτε κάποια ελάφρυνση. Δυστυχώς! Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο με εμάς, την οικογένεια της Ελένης, αλλά και με τις οικογένειες άλλων θυμάτων με τις οποίες συζητάμε. Κι αυτό θα το φέρουμε μαζί μας μέχρι να πεθάνουμε.
Γιατί κάποια παιδιά, νέοι άνθρωποι, γίνονται δολοφόνοι; Πώς το εξηγείτε πια;
Δεν θα το περιορίσω στην έμφυλη βία, αλλά θα αναφερθώ στην εγκληματικότητα, στην παραβατικότητα, στην βία γενικότερα, που -δυστυχώς-, στις μέρες μας, είναι σε μεγάλη έξαρση. Ειδικά με τα ανήλικα παιδιά – τόσο ενδοσχολικά αλλά και εξωσχολικά. Πιστεύω πως τον κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι γονείς – οι γονείς είναι που δίνουν το κυρίαρχο ερέθισμα σωστής κοινωνικοποίησης για τα παιδιά τους. Είναι κι άλλοι οι παράγοντες που παίζουν ρόλο -το σχολείο, οι παρέες, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πια- αλλά μεγαλύτερο ρόλο θα διαδραματίσει η οικογένεια.
Σε ό,τι αφορά στην δική μας περίπτωση, από το δημοτικό ακόμη οι δύο δολοφόνοι της Ελένης παρουσίαζαν παραβατική συμπεριφορά -έβγαζαν μαχαίρια, είχαν επιθετικότητα, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των σχολείων όπου φοιτούσαν, αφού είχαν ήδη αλλάξει 5-6 σχολεία- και ενώ οι δάσκαλοι έκαναν τις αναγκαίες παρατηρήσεις στους γονείς τους, αυτοί αντί να κάνουν το αυτονόητο -να νουθετήσουν τα παιδιά τους, να τα βοηθήσουν, να συμβουλευτούν έστω κάποιον ειδικό ψυχοσυμβουλευτικής στήριξης- πήγαιναν και έβριζαν και επιτίθονταν στους εκπαιδευτικούς. Όταν, λοιπόν, το παιδί βλέπει εσένα, τον γονιό του, να κάνει αυτό το πράγμα, δεν του δίνεις θάρρος να κάνει κάτι ακόμη χειρότερο την επόμενη μέρα; Και κάτι ακόμη πιο χειρότερο την μεθεπόμενη μέρα; Τώρα, λοιπόν, αυτοί οι ίδιοι οι γονείς -και λυπάμαι που το λέω αυτό- είναι οι ηθικοί αυτουργοί!
Πιάσατε τον εαυτό σας, αυτά τα έξι χρόνια που πέρασαν από την δολοφονία της κόρης σας, να σκέφτεστε: «Μήπως έπρεπε να μεγαλώσω την Ελένη διαφορετικά; Να είναι πιο επιφυλακτική με τους ανθρώπους; Να μην είναι τόσο “αθώα” απέναντι στον κόσμο;»;
Αυτό που μου αναφέρετε το συζητήσαμε πάρα πολλές φορές με την σύζυγό μου, την μητέρα της Ελένης. «Μήπως δεν έπρεπε να την κάνουμε τόσο δοτική;», σκεφτόμασταν. Η Ελένη ήταν ένα παιδί με χαμόγελο, με καλή διάθεση, καλοπροαίρετη, μία κοπέλα που πάντα ήθελε να βοηθάει τους συνανθρώπους της… «Μήπως κάναμε κάποιο λάθος;», αναρωτιόμασταν. Εκ των υστέρων, σήμερα πια, σας λέω πως, όχι, δεν είναι λάθος να μεγαλώνεις το παιδί σου πιστεύοντας πως και ο υπόλοιπος κόσμος έχει καλοσύνη μέσα του. Να μεγαλώναμε την Ελένη κλεισμένη μέσα σε μία «γυάλα», μακρυά από τους ανθρώπους; Αυτό κι αν θα ήταν λάθος!
Νομίζω πως, όσο επιφυλακτικός κι αν είσαι, δεν μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου, αν δεν γνωρίσεις καλά τους άλλους – βλέπετε και γυναίκες που κάνουν σχέσεις, παντρεύονται, και μετά ξεκινούν οι βιαιοπραγίες… Εμείς, λοιπόν, ως γονείς, αυτό που οφείλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας, είναι αγάπη! Έμπρακτά και όχι κατ’ ευφημισμό. Γιατί, μέσα από την αγάπη, θα μάθουν τα παιδιά μας να αγαπάνε τους συνανθρώπους τους. Άρα θα αποκτήσουν και ενσυναίσθηση. Κι έτσι, προτού πουν ή κάνουν κάτι εις βάρος κάποιου άλλου συνανθρώπου τους, θα σκέφτονται πρώτα «αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα μου άρεσε εμένα να μου το κάνουν αυτό;». Από εκεί ξεκινάνε όλα.
Αν σας δινόταν η δυνατότητα σήμερα να μιλήστε -πατέρας προς πατέρα- στους πατέρες των δολοφόνων της κόρης σας, τι θα τους λέγατε;
Κάποια στιγμή, στο Πρωτόδικο δικαστήριο, σε ένα διάλειμμα, είχα για λίγο την ηρεμία, μέσα στην θολούρα μου, να στράφω στον πατέρα του ενός δολοφόνου της Ελένης και να του πω: «Μακάρι να ζούσε το παιδί μου και μην ήμασταν εδώ που είμαστε τώρα! Αλλά εσύ, αλήθεια, γιατί δεν έκανες τα αυτονόητα, αυτά που σου έλεγαν οι δάσκαλοί του, όταν σε συμβούλευαν, ακόμη και να πάει να τοποθετηθεί σε κάποιον φορέα το παιδί σου;». Δεν υπήρξε απάντηση, φυσικά. Αλλά, και τι να την έκανα; Τα εκ των υστέρων «κροκοδείλια δάκρυα» είναι είτε ψεύτικα είτε καθοδηγούμενα από δικηγόρους και τερτίπια ενώπιον των δικαστηρίων.
Ξέρω πάντως πως ο δολοφόνος με καταγωγή από την Αλβανία, σας ζήτησε ενώπιον σας «συγνώμη». Τον συγχωρέσατε;
Ούτε εγώ, ούτε η σύζυγός μου -ούτε και κανένας άλλος γονιός που του συμβαίνει κάτι τέτοιο- μπορεί να έχει το σθένος να συγχωρέσει – ειδικά σε κάτι που αφορά στο ίδιο του το παιδί. Ο μόνος που μπορεί να συγχωρέσει είναι ο Χριστός. Ας απευθυνθούν, λοιπόν, ανάλογα και να πάρουν την συγχώρεση από εκεί που πρέπει. Εμείς, ούτε συγχωροχάρτια μπορούμε να δώσουμε ούτε και να αλλάξουμε τις ζωές μας και να γίνουν όπως πριν.
Η δολοφονία της κόρης σας άλλαξε και τον τρόπο που συμβουλεύετε και τον γιο σας, τον Πέτρο, να φέρεται προς τις γυναίκες;
Όπως ήμασταν με την Ελένη, έτσι είμαστε και με τον Πέτρο: Του μαθαίνουμε να συμπεριφέρεται σωστά απέναντι στους συνανθρώπους του. Να είναι κύριος και απέναντι στις γυναίκες! Να έχει π.χ. την κιμπαροσύνη να πληρώνει εκείνος στο ραντεβού του -σε απλά πράγματα, θέλω να πω-, αλλά και, γενικότερα, να προσέχει την σχέση του, να σέβεται, να είναι γενναιόδωρος, να προσφέρει αγάπη. Ό,τι δώσαμε στην Ελένη μας, το ίδιο κάνουμε και με το μικρότερό μας παιδί, τον Πέτρο μας.
Άθελά σας, έχετε γίνει με την σύζυγό σας, σύμβολα του αγώνα κατά των γυναικοκτονιών. Πώς το εισπράττετε πλέον αυτό;
Είναι ατυχής συγκυρία ότι ο βασανισμός, ο βιασμός και η δολοφονία του παιδιού μας, έγινε τρεις μέρες μετά την Παγκόσμια Μέρα κατά της Έμφυλης Βίας. Είναι μία δύσκολη περίοδος αυτή… Και πάντα στο μυαλό μας έρχονται αναμνήσεις δυσάρεστες, πάντοτε συνυφασμένες με τους αγώνες που δίνονται, παγκόσμια, κατά της βίας. Δεν είμαστε «σύμβολα». Σύμβολο είναι κάθε οικογένεια που έχει χάσει με αποτρόπαιο τρόπο το παιδί της, σύμβολο είναι κάθε γονιός που έχει χάσει με οποιονδήποτε τρόπο το παιδί του -ακόμη και από κάποιον ασυνείδητο οδηγό σε τροχαίο δυστύχημα-, σύμβολο είναι ο καθένας και η καθεμιά μας που αγωνιζόμαστε -ως γονείς- να μεγαλώσουμε με αξίες και αγάπη τα παιδιά μας. Καθένας από εμάς είναι σύμβολο!
Η δολοφονία της Ελένης, άλλαξε και τις μεταξύ σας σχέσεις μέσα στην οικογένεια – μεταξύ εσάς, της συζύγου σας και του γιου σας;
Οι σχέσεις μας δεν έχουν αλλάξει. Έχει αλλάξει, όμως, η ψυχοσύνθεσή μας, έχει αλλάξει η ψυχολογία μας. Πλέον το σπίτι μας είναι ο τάφος μας και το κάθε δωμάτιο είναι το φέρετρό μας -το ψυχικό μας φέρετρο-, και πιστεύω πως θα αντιληφθούν οι αναγνώστες σας αυτό που λέω. Όταν το παιδί μας, ο γιος μας, βγαίνει από το δωμάτιό του και βλέπει μια μάνα να κλαίει ή να βρίσκεται σε μια κατάσταση πολύ δύσκολη, αντιλαμβάνεται ότι είναι δύσκολες οι στιγμές κι αυτό περνάει και στο ίδιο. Αλλά, επί της ουσίας, η συμπεριφορά μας και η στάση ζωής μας δεν έχουν αλλάξει!
Δεν βρήκατε ακόμη την δύναμη να μετακινήσετε τα πράγματα της Ελένης από το σπίτι;
Όχι. Τα ρούχα της είναι σε ένα συγκεκριμένο χώρο, τα βιβλία της από το Πανεπιστήμιο σε έναν άλλο χώρο μέσα στο σπίτι, κάποιες εργασίες της, κάποιες ζωγραφιές της, στη βιβλιοθήκη… Δεν έχουμε το σθένος να μετακινήσουμε τα πράγματά της. Κι ούτε θα το πράξουμε. Θα σας πω το εξής. Μετά την δολοφονία, έπρεπε να πάω στο σπίτι της Ελένης μου, στη Ρόδο, για να πάρω τα πράγματα της. Δεν ήθελα να αφήσω τίποτα εκεί. Μάζεψα ακόμη και το μισοτελειωμένο τελευταίο αποτσίγαρό της, τις μισομασημένες της τσίχλες που είχε εκεί, ακόμη και τα φρούτα που είχε μέσα στο ψυγείο της αγορασμένα. Τα έφερα όλα αυτά στο σπίτι μας, κρατώντας και φυλάττοντάς τα ως κόρη οφθαλμού. Δεν ξέρω πώς θα λειτουργούσε κάποιος άλλος πατέρας, αλλά εγώ έτσι αισθάνθηκα να κάνω. Γιατί όλα αυτά είναι αναμνήσεις… Και γύρω μου, τώρα, βρίσκονται αντικείμενα που ζωντανεύουν κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Αλλά ζωντανεύουν προς δυσάρεστες κατευθύνσεις, δυστυχώς…
Για λεζάντες (αριθμημένες στις φώτος):
- Ευτυχισμένες στιγμές. Ο Γιάννης Τοπαλούδης και η Κούλα Αρμουτίδου μαζί με την κόρη τους, Ελένη.
- Ο Γιάννης Τοπαλούδης με την κόρη του, Ελένη, και τον Χρόνη Αηδονίδη, «δάσκαλο» της παραδοσιακής μας μουσικής, τον οποίο η Ελένη θαύμαζε.
- Ο Γιάννης Τοπαλούδης και η Κούλα Αρμουτίδου στον τάφο της κόρης του, «γιορτάζοντας» τα 26α γενέθλιά της.
- Η Κούλα Αρμουτίδου, μητέρα της Ελένης, έξω από τα δικαστήρια.
- Η Ελένη Τοπαλούδη, στα πρώτα της χρόνια ως φοιτήτρια Μεσογειακών Σπουδών, στη Ρόδο.
- Η Ελένη, από ταξίδι με τους γονείς της.
- Πορτρέτο της Ελένης, που είχε στείλει σε φίλη της από το κινητό της.
- Πορτρέτο της Ελένης, στην Ρόδο, στο νησί όπου δολοφονήθηκε.
- Η οικογένεια Τοπαλούδη σε ανέμελες στιγμές: Η Ελένη, η Κούλλα, ο Πέτρος και ο Γιάννης.
- Η Κούλα Αρμουτίδου με την Ελένη, μωρό.
- Η Ελένη, στα πρώτα της χρόνια στο νηπιαγωγείο, μαζί με την μητέρα της, Κούλα.
- Η Κούλα Αρμουτίδου αγκαλιά με την Μάγδα Φύσσα, η οποία της συμπαραστεκόταν συνεχώς στη διάρκεια της δίκης.
13, 14, 15 : Η Κούλα Αρμουτίδου, μητέρα της Ελένης, έξω από τα δικαστήρια, κατά την διάρκεια της πολύκροτης δίκης που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
- Γιάννης Τοπαλούδης και Κούλα Αρμουτίδου, μπροστά από τον τάφο της κόρης τους.
- Ο Γιάννης Τοπαλούδης κάνει δηλώσεις έξω από το δικαστήριο, σε σχέση με την εξέλιξη της δίκης για την δολοφονία της κόρης του
Συγκλονιστικός ο πατέρας της δολοφονημένης Ελένης Τοπαλούδη | Like.com.cy (philenews.com)
